Większe majątki leśne miały swoją zawodową służbę leśną i opracowane operaty urządzeniowe lub plany gospodarcze, kontrolowane przez Powiatowego Inspektora Ochrony Lasów w Sanoku. Kontrola była realna, a sankcje za niestosowanie się do zaleceń dotkliwe.

W trakcie okupacji niemieckiej w Baligrodzie funkcjonował miejscowy zarząd lasów podległy Inspekcji Leśnej w Sanoku. Gospodarka prowadzona była na podstawie wcześniejszych planów gospodarczych, nie było nadmiernych cięć.

Nadleśnictwo Baligród utworzone zostało 24 września 1944 roku, po wyzwoleniu Baligrodu i okolic przez Armię Czerwoną. W trakcie walk z UPA w latach 1945-1948 wszelka działalność gospodarcza na tych terenach była niemożliwa. Personel leśny był częściowo ewakuowany z miejsc zagrożonych napadami, a gajowi pełnili często rolę przewodników oddziałów LWP przeczesujących góry.

Pozyskiwanie drewna można było rozpocząć dopiero w 1948 roku, zaczynając od drzewostanów położonych w pobliżu dróg. Wywóz drewna zapewniały amerykańskie samochody ciężarowe z demobilu. W roku 1949 zaczęto akcje zalesiania gruntów rolnych, nawet III i IV klasy, na terenach wysiedlonych wsi. Duże powierzchnie porolne zalesiały się samosiewem sosny rodzimej i olszą szarą.

W kolejnych latach leśnicy budowali drogi, gajówki, leśniczówki i osady pracowników leśnych i przejmowali coraz lepszą kontrolę nad swym bogatym gospodarstwem. W roku 1953 z części Nadleśnictw Baligród i Cisna utworzono Nadleśnictwo Wołkowyja, (późniejsze Bukowiec). W roku 1973 ona Nadleśnictwa zostały połączone pod nazwą Nadleśnictwo Baligród i w takim kształcie funkcjonuje do dzisiaj.

Opracowano na podstawie Kroniki Nadleśnictwa Baligród